सासासको एक दिन
–जीवन देवान गाउँले
 |
| उभिने लहरमा क्रमशः वायाबाट अनार भट्ट, मनि रार्इ गेाठाले, राम रेप्चेाङ, गनिन्द्र विवश, राज अविरल यात्री र मनेाज विराली । बस्नेमा वायाबाट क्रमशः श्रीजन श्री, निश्चल परदेशी र जीवन देवान गाउँले |
९जून, आईतवार !
विहान क्वालालम्पूरको मुटु मानिने कोताराया स्थित पुडुराया बस पार्कमा हामी भेला हुदै थियौ । ९ बजे भेला भै सक्ने भनिए पनि कोही भेला भएका थिएनौ । ९ बजेर १० मिनेटमा म पुग्दा भाई शम्भु भण्डारी मोवाईलमा सोध्दै थिए,– ‘म बस पार्क भित्रै छु । तपाई कहा हुनुहुन्छ ?’
‘म मुख्य द्वारको अघिल्तिर उभिएर मनि दाईलाई कुरी रहेको छु ।’ भन्ने जानकारी गराउदै यतै आउनु भने । मैले दे’को लोकेशनमा शम्भु भाई आयो र हामी भेटियौ । शम्भुले नै सोध्यो,– ‘दाई खै त ?’
‘द गोर्खाजमा छु भनेर मलाई केही क्षण अघि कल गर्नु भा थ्यो ।’ भनि नसक्दै शम्भु आफैले चोर औला तेर्सायो र भन्यो,– उ दाई आईपुग्नु भो ।
निलो जिन्स सर्ट, हापपैण्ट, जालिदार स्याण्डल, अर्धआसिकी स्टाईल कपाल, डडल्नुमा खकनवाला झोला भिरेका मनि राई गोठालेले हामीलाई भेट्टाए । हामी तीन टाउका पुडुराया बस पार्क भित्र प्रवेश गयौ । प्रतिक्षालय कक्षमा बस्दै मैले भने,– ‘साथीहरुलाई यही पर्खौ ।’
‘हजुरहरु कहा हुनुहुन्छ ?’ सोध्दै नयाँ नम्बरवालाले आफ्नो परिचय दिए,– ‘म एन.आर.भाट्ट । प्लेट फर्म नं ११को प्रतिक्षलयमा छु ।’
‘ल म लिन आएँ ।’ भनेर प्रतिक्षाकक्षबाट फुत्त के निस्केको थिएँ, अर्का तीन टाउकाका समुह टुप्लुक्क देखा परे । ति तीन टाउका थिए, गनिन्द्र विवश, मनोज विराली र भिम स्नेही । तीन टाउकाले मलाई देखे, लगत्तै मनि दाईलाई पनि देखे । म सँग हात मिलाए, मनि दाई सँग गफिए । गफको सुरुवात मै दाईले सोधे,– ‘हन अज्ञात रोग लागेको मान्छे पनि आएछ त !’
आफूलाई लागेको बिमार बारे भिम स्नेहीले मनि दाईलाई पहिल्यै सुचित गराएको रहेछ । दाईले झोलाबाट बोतल निकाले । मिनी मिनिरल वाटरको बोतलमा स्याउको जुस रंगको झोल देखाउदै दाईले भने,– ‘भाई ! तिम्रो रोगको जडी औषधी हो यो भिखुमाको झोल ।’
अरुले पत्याए पत्याएनन् थाहा भएन तर भिखुमाको झोल भन्ने कुरा मैले पत्याईन । यतिबेला मनि दाईको अड्डाबाट बोतल अड्डासार भएर भिम स्नेहीको अड्डामा पुगिसकेको थियो । हातको बोतल खेलाउदै भिमले पत्यार गरेको नाटक रचे,– ‘दाई ! यो भिखुमाको झोल नै हो त ?’
मलाई थाहा थियो भिमले पत्याउदैन । पत्याएन पनि । तर, बाथको लक्षण देखिने रोगलाई अज्ञात रोगको संज्ञा दिएर बिराम गरेको कसुरस्वरुप मनि दाईको मजाकलाई एक घुट्को घुट्क्याई दियो । र, भन्यो,– ‘हो रै’छ ।’
हामी अर्थात म, मनि राई गोठाले, श्रीजन श्री र निश्चल परदेशी हौ साहित्यिक कार्यक्रमको सुत्रधार । मलेसियाको नेपाली साहित्य लेखनलाई चलायमान र प्रभावकारी बनाउने उदेश्यका साथ केही हप्ता देखि हामीले साप्ताहिक साहित्य सण्डे(सासास) नामक कार्यक्रम चलाई राखेका छौ । जस अन्तर्गत बितेको दुई सण्डे मलेसियाली नेपाली साहित्यमा मुक्तक लेखनको अवश्था तथा वाचन कार्यक्रम सम्पन्न गरि सकेका छौ । कार्यक्रमका नाम जुराउने पण्डित हुन मनि राई गोठाले । गेन्तिङ हाईल्यण्ड साहित्यिक भ्रमण नाम दिएर साप्ताहिक साहित्य सण्डे कार्यक्रमलाई निरन्तरता दिन यो हाप्ता हामी गेन्ति हाईल्यण्ड जान पुडुराया बसपार्कमा भेला हुदै थियौ ।
फेरी मोवाईल बज्यो । कल गर्ने एन.आर.भट्ट हुनुहुन्थ्यो । मैले मोवाईल रिसिभ गरे साथै सबैलाई मुभ हुने निर्देशन पनि गरेँ । प्लेटफर्म नं ११ मै भेटिए एन.आर.भट्ट । पहिला हामी तीन थियौ पछि तीन थपिए छ भयौ । छ मा एक थपिनु भो सात भयौ । यतिन्जेल ९:३० बजिसकेको थियो । हामी सातैजना गेन्तिङ हाईल्याण्ड टिकट काउन्टरमा गयौ ।
कति जनाका लागि किन्ने ? –टिकट काट्न पहिला छलफल भयो । ‘१०बजे भित्र आईपुग्छु’ –को तात्तातो एसएमएस गर्ने श्रीजन श्री आईपुग्ने पक्कापक्की थियो । राज अविरल यात्री र निश्चल परदेशीसँग बारम्बार सम्पर्क गर्नु हुने गनिन्द्र विवशले भन्नु भो,– ‘आईपुग्नै लाग्नु भो रे, उहाहरुको पनि टिकट लिदा भो ।’
टिकट काउन्टरमा गएर चेक गरे । बस १०ः३०मा छुट्ने सेड्युल रहेछ । ‘यहा पानी घनघोर दर्किरहेको छ, के गरौ ?’ भनेर केही समय अगाडी फोन गर्नु हुने राम रेप्चोङ आईपुग्ने हो या हैन टुङ्गो थिएन । मैले फोन गरेर सोधे,– ‘१०:३०मा बस छुट्ने रै’छ टिकट के गरौ ?’ ‘हुन्छ लिनुस ।’ भनेर राम रेप्चोङबाट जवाफ आए पछि टिकट लिनु पर्ने टाउको गनियो । जम्मा ११जना भईएछ जाने तर भेला भएका थियौ ७जना मात्रै । म नै लम्किएँ काउन्टर तर्फ र सोधे,– ‘भाडा कति हो ?’
‘केवुलकारको सहित प्रति ब्यक्ति आरएम१०:६०सेन ।’ भनेर काउन्टरको केटीले सोधी,– ‘कतिवटा दिऊँ ?’
‘११जना ।’ भनेर मैले आरएम११६:६०सेन दिएँ । टिकट दिदै काउन्टरको केटीले निर्देशन गरी,– ‘२नं प्लेटफर्ममा जानु ।’
हामी सातै जना २नं प्लेटफर्म तर्फ बढ्यौ । नआईपुगेका साथीहरुलाई पनि २नं प्लेटफर्ममा आउन भन्यौ । २नं प्लेटफर्मको प्रतिक्षालयमा राम्ररी बस्न नपाउदै राज अविरल यात्री र निश्चल परदेशी पनि आईपुगे ।
‘चर्पी कहा छ ?’ हालखवर सँग मिसाएर राजले सोधे । मैले भने,– ‘हिड्नुस म पुयाई दिन्छु ।’
हामी हिडेको देखेर शम्भुले सोधिहाल्यो,– ‘ट्वाईलेट हो ?’
‘जौ, जाने हो ?’ भन्दिए पछि शम्भुले पछ्यायो ।
फर्किएर आउदा श्रीजन श्री आईपुगि सकेका रहेछन । गेन्तिङको जाडो छल्न उनले मोटो ज्याकेट भिरेका थिए । गफ गेन्तिङको जाडो कै हुदै थियो । कसले मनि दाईको पहिरन देखेर गिज्याएछ कुन्नी ! झोला भित्रको बोतल निकालेर दाईले भन्दिए,– ‘मेरो जाडो छल्ने तातो यहा छ ।’
अघिसम्म भिखुमाको झोल ठान्ने साथीहरुले जिल खाए ।
‘११जनाको ग्रुप तिमेरु नै हैन ?’ सोध्दै काउन्टरकै केटी आई र भनी,– ‘तल झर, १०बजेको बसमै जाने तिमेरु ।’
हामीलाई दिईएको समय भन्दा आधा घण्टा छिटो जान पाउनु खुशी कै कुरो थियो । तर राम रेप्चेाङ अझै आईपुग्नु भएको थिएन । हामीले भन्यौ,– ‘हाम्रो एक जना साथी आईपुगेको छैन ।’
‘नो प्रोबलम, तेरो साथीलाई २नं प्लेटफर्ममा जा भन, १०:३०को बसमा म चढाई पठाउछु ।’ भनी र टिकट अनि नाम मागी । RAM टिकटकेा पछाडी लेखेर हामीले छोड्यौ । श्रीजन श्रीले राम रेप्चोङलाई कल गरेर सबै प्रष्ट्याए । ‘जहा बसे पनि हुन्छ ।’ बसवालाले भने पछि हामी १०जना खाली र पायक पर्ने सिट खोज्दै जोडी बाधिएर बस्यौ ।
१०बज्यो, बस गुड्यो । बसले कोताराया छोडे पछि हासीमजाक शुरु भयो । मैले नै शुरु गरे,– ‘यो बसवालाहरुले नि नेपाली बुझ्दा रहेछन् । ९ बजे भेला भै सक्ने, १०बजेको बसमा हिड्ने फेसबुकमा हाम्रो सुचना देखेछन् । त्यही भएर १०:३०को टिकट बेचे पनि १०बजेकै बसमा चढाए । हामी मध्येको कोहीसँग फेसबुक एड भएको होला यिदेरको ।’
हासी मजाक त हो । तर ‘म सँग एड छ’ भन्ने मजाक कोही साथीले गरेनन ।
म र गनिन्द्र विवश जोडी बाधिएर बसेका थियौ । विवशको पहिलो यात्रा रहेछ गेन्तिङ । ‘बहुत जाडो हुन्छ ।’ –सुनेका रहेछन, गतिलै ज्याकेट पहिरीएका थिए । म त झण्डै ६/७ पटक पुगेको हुँला । हामीले गेन्तिङको जाडोको कुरा ग¥यौ । अलिकति ब्यावहारीक कुरा ग¥यौ । केही साहित्य सम्बन्धी कुरा ग¥यौ । डायस्पोरिक साहित्यमा हिजोआज इस्राईलको खुबै चर्चा हुन थालेको छ । विशेषत महिलाहरुको सहभागिता र सक्रियता बारे मै चर्चा ग¥यौ । हामी भन्दा पछिल्लो सिटमा बसेका साथीहरु श्रीजन श्री, निश्चल परदेशी, राज अविरल यात्री, मनोज विराली पनि भर्खरै मलेसिया प्रवेश भएको मिरा मन थापाको गजल संग्रह ‘माटो, मुटु र मन’ माथि टिप्पणी गर्दै थिए । देब्रे साईटको सिटमा बसेका मनि राई गोठाले भिम स्नेहीलाई सम्झाउदै थिए,– ‘बाथको बिमारीले माछा खानु हुदैन, गेडागुडी खानु हुदैन । तामा त झन खानै हुदैन ।’
खानु नहुने खानेकुराको लिष्ट लम्ब्याएर किन तर्साउनु भनेर मैले हतपत भन्दिएँ,– ‘भाई ! स्यालको मासु खानु ।’ खै कसले पो हो कुरो थप्यो,– हो हो स्यालको रक्सी खानु ।
‘राम जी हिडिसक्नु भयो रे !’ लगभग आधाबाटो कटिसकेका थियौ होला, श्रीजन श्री ले जानकारी गराए । केवुलकार चढ्ने ठाउँमा पर्खिने निधो भयो ।
‘झण्डै एकघण्टा नै लगाउदो रहेछ ।’ –बसबाट झर्दाझर्दै नाडीमा घडी बाध्ने साथीहरुले भने । राम रेप्चोङलाई पर्खिने भनेको ठाउँमा हामी आईपुगिसकेका थियौ । हामीसँग केही समय थियो । साथीहरुले क्यामेरा निकाले र क्लिक मार्न थाले । असली क्यामेरा भन्दा त मोवाईल क्यामेराको संख्या नै बढी देखियो ।
आधाघण्टा पश्चात राम रेप्चोङ आईपुगे । बसबाट झर्दाझर्दै मैले देखिहाले । हात हल्लाएर ईसारा गरे । ईसारा गरीरहेको मेरो हात देखेन छन् अलमलिएको जस्तो देखिए । जव देखे अनि अंगालो हाल्न आईपुगे । हामी पुरै ११जना भेला भयौ । केवुलकार चढ्नु पहिले ग्रुपिङ फोटो खिच्ने कुरो भयो । ग्रुपिङ भनेर के गर्नु ! एक जनाले त क्यामेरामा क्लिक मार्नु पथ्र्यो । फोटोमा १०जनाको मात्रै अनुहार निस्किने भयो ।
लिफ्ट चढेर चार तला माथि पुग्दा देखियो केवुलकार चढ्नेको लाईन । लाईन लामै थियो । लामो लाईनमा हामी ११जना थपिए पछि लामो त हुने नै भयो । तर केवुलकारको गेाण्डोलाले ६जना सम्म टिप्दो रहेछ । हामी भन्दा अगाडीका भकाभक टिप्दै लाग्यो, हामी गेाण्डोला नजिक नजिक हुदै गयौँ । हामी ११जनाको लाईन चुडिएको थियो । बिचमा चाईनिजको ग्रुप मिसिए पछि म, राज अविरल यात्री, शम्भु भण्डारी, मनोज विराली, गनिन्द्र विवश र एन.आर.भट्ट अगाडी भयौ । मनि राई गोठाले, श्रीजन श्री, राम रेप्चोङ, भिम स्नेही र निश्चल परदेशीले चाईनिजको ग्रुपलाई विचमा घुस्न दिए र पछाडी परे । लाईनमा उभिरहेकै बेला मनि दाई मलाई हेर्दै हाँसे । किन हाँसे ? खास कारण थाहा भएन । तर, प्रसंग हाँस्नै पर्ने होला भनेर मैले हाँस्न सघाई दिएँ ।
‘यो चाईनिजहरुलाई अगाडी जान दिनु नि ! हामी सँगै जाउँला ।’ –मनि दाईले हामीलाई आग्रह गरे । दाईले भने जस्तै ग¥यौ । सँगै जाने भनेर के गर्नु ? गोण्डोलाले बोक्ने ६ जना मात्रै हो । हामीलाई फेरी छुट्टाई हाल्यो ।
गोण्डोला भित्र पसेको केही क्षणमै केवुकारले गति लियो । साथीहरु रोमन्चित भए, फोटो खिच्न थाले । भिडियो रेकर्ड गर्न थाले । राज अबिरल यात्रीले गजल वाचन गरेको भिडियो रेकर्ड गर्ने मनोज बिरालीले कार्यक्रम सञ्चालन गर्ने शैलीमा आफ्नो प्रस्तुति पनि रेकर्ड गराउदै थिए । उनले मलाई नि पछाडी फर्केर बोल्न भने । पछाडी फर्किदा पछिल्लो गोण्डोला भित्रका मान्छे तरक्कै देखियो ।‘उ मनि दाई’ भन्न नपाउदै साथीहरुले श्रीजन श्रीलाई नि देखेछन । सायद ! उनी गफ लगाउदै थिए, हामी मध्ये कै कसैले भन्यो,– ‘श्रीजन श्री हत नचलाई बोल्नै जान्दैन ।’
थुम्को उक्लदा सिधा उकालो, खोचमा झर्दा करलो करलो ओरालो, अनि पहाडको टुप्पो भेट्दा सिधा ठाडो लसक लसक गर्दै ठुलोघर भित्र प्रवेश गरे पछि केवुलकारको यात्रा सिद्धियो । हामी हाम्रो गन्तब्यमा आई पुगिसकेका थियौ । दृश्यलोकन गर्दै घुम्न थाल्यौ । म जस्ता पटक पटक पुगेकोलाई त गेन्तिङको सुन्दरताले खिचिरहेको थियो भने पहिलो पटक पुग्ने साथीहरु त लठ्ठिने नै भयो । साथिहरु गेन्तिङको सुन्दरतामा लठ्ठिदै गए ।
हाम्रो लक्ष्य घुम्नु मात्रै थिएन, साहित्य वाचन गर्नु पनि थियो । केही समय घुमघाममा बिताउछौ र खानपिन गर्छौ । त्यसपछि साहित्य वाचनको निम्ती स्थान चयन गर्छौ र चयन गरिएको स्थान तर्फ मोडिन्छौ ।
लहरै उभिएका धुपीको बुटाहरुलाई साची राखेर हामी कथा, लघुकथा, कविता, गजल, गीत, मुक्तक वाचन गर्छौ । तल खोँजबाट उड्दै आउने अनि हामीलाई छुदै जाने बादललाई हाम्रो सृजना सुनाई पठाउछौ । र, शरिरको छालालाई भेदन गर्दै मुटु कमाउने चिसो सिरेटोलाई भनी पठाउछौ,– ‘तैले जस्तै आज वाचन गरीएका हाम्रा सृजनाहरुले पनि मुटु कमाउने दम राखोस ।’
‘समुद्र दन्केपछि माथि पनि समिक्षा गरौ न !’ गनिन्द्र विवशबाट प्रस्ताव आउछ । ‘समुद्र दन्केपछि’ गजल संग्रह अनाममण्डली मलेसियाको संप्रति हो तसर्थ अध्यक्षको नाताले यस संग्रह माथि समिक्षा गराउनु दायित्व ठान्नु भएको हो कि ! सन्तुष्टी कम असन्तुष्टी बेसी मै संग्रहमाथिको समिक्षा सकिन्छ ।
बेला कति भयो ? –घाम हेरेर बताऊँ भने बादलले निलेको छ । नाडीमा घडी बाँध्ने साथीहरुले नै भने,– साडे चार भो ।
‘अबेला भएछ ।’ प्रायः सबैको अनुहार बोल्यो । हामीलाई हतारो भएर के हुन्छ ? टिकट काउन्टरवालाले १७:५०बजेको टिकट थमाई दिए पछि परि हालियो नि खिस्रिक्क !
१७:५०बजे टिकटमा लेखेर के गर्नु ! हामीलाई टिप्ने बस आईपुग्दा १८बजी सकेको थियो । तोकेको समय भन्दा ढिला किन ? भनेर निहु खोज्ने कुरो भएन । लुरुलुरु बसमा उग्लियौ । हामी बसेको केही बेरमै बसले केएलको बाटो समात्यो । हामीलाई बोकेको बस नागबेली सडकमाथि गुड्दै ओरालो झर्दै गर्दा बाहिरकेा वातावरणमा पानी दर्किरहेको थियो ।
बोधे - ९, धनकुटा
हाल : केएल मलेसिया
No comments:
Post a Comment