सिकार
 |
| पेशल माबुहाङ |
‘हौ सिकार खेल्न जौँ विनोद मूला ! कति बस्छस घरमा गुम्सिएर ? यतिबेला तेरो स्कुल पनि त विदा छ । साला ! हामी भन्दा चार पाँच बर्ष कान्छा त हो स नी ! दौतारी मिलीहाल्छ नी ! मौकामा चौका हान्नु पर्छ । यसो पासो थाप्ने गोलीगठ्ठा चलाउने तरिकाहरु पनि त सिकिराख्नु प¥यो नी ! पछि एकै बाजी त अप्ठ्यारो पर्छ है । लौ है ! बन्दुकको पनि सफाई हुने, अनुभव पनि हुने । के खिया पारेर राख्नु ? सब यतिबेला नै हो क्या लाटा !’
कौतुहलता–
रमेशले यस्तो नसोचेको कुरा सुनाए पछि बिनोदको जीवनमा नयाँ हलचल पैदा हुन्छ । सोच्न बाध्य हुन्छ । उ पनि मान्छे नै प¥यो । अरु मान्छेलाई जस्तै उसलाई उत्सुकता नहुने कुरै भएन । भर्खर उत्तरवाल्य अवस्थाबाट यौवन अवस्थामा प्रवेश गर्दै गरेको केटो । प्राकृतिक रुपमा नै उत्तेजना आउने त छदैछ । उमंग, तरंग, जोसले करेण्ट लागे झै झड्का लाग्न थालेको महसुस गर्छ । मनसँग एकलाप गर्न थाल्छ,– ‘भर्खर चौध टेकिएको छ, ज्यानले धान्ला र ? कलिलो उमेर मै सिकार खेल्नु भनेको गोली बारुदसँग पौठेजोरी खेल्नु हो । खतरा पनि उतिकै । रोग सोग ... आ ! छोरा मान्छेले हारेस र हार खानु हुदैन । आँटौ भने पछि आँटौ ।’ साहस गर्छ रमेश । भक्त, केशर जस्तै खुङखार सिपालु सिकारी बन्ने निर्णय सँगै उसको अनुहार रातोपिरो भएको छ । डर, त्रास, कौतुहलता, लाज, शरमले । गुनगुनाउछ – पहिला चाखेर त हेरौ !
दुविधा–
कुरै कुरामा रमेशलाई भनेको कुरा सम्झन्छ ।
‘के गफ दिनु हुन्छ हौ दाई, तपाईहरुको सिकार त्यही भालु त हो नि, नजानेको हो र ? छ्या घिनलाग्दो ! के जानु तपाईहरु सँग सिकार खेल्नु ? पहिलो पल्ट स्र्टाटिङ मै साईत मात्र बिग्रिन्छ ।’
रमेश रिसले चुर भएर ‘हौ मु...जाँ...चि...तैले मलाई भालु माात्र मार्ने सिकारी देखिस ? मामुली ठानेको ? नपत्याएको ? पाँच बर्ष भयो बुझिस यो पेशामा लागेको,एस.एल.सी.मा खुस्किए यता । म त नयाँ नयाँ अनौठो अनौठो सिकारको खोजीमा हुन्छु । मार्न धेरै मेहनत गर्नु परोस तर खाँदा स्वादिलो, मिठो होस । नपत्याए भक्ते, केशरे, रामेहरुलाई सोध् ! हौ जाँठा ! जाँदैन भने नजान, कर पनि छैन । फुर्ती गर्छ ।’
यतिन्जेल उसलाई जाऊँ कि नजाऊँ नै छ ।
निर्णय–
सुनेको हुन्छ, –विनोदले प्यास चुस्छ । रमेश त यो गाउँकै एक नम्बरको सिकारी । जुनसुकै जंगल छिचोल्न नसकिने घनघोर किन नहोस गए पछि खाली हात फर्केको रेकर्ड छैन । पहिला निशाना लगाउनु प¥यो । जव निशानामा नजर प¥यो हण्ड्रेट परसेन्ट सिकार म¥यो । कल्पिन्छ, गुरु विना कोही सफल हुदैन । गुरु रमेशलाई नै बनाउछु । र, म पनि रमेश जतिकै सिपालु, रिपु हुन चाहन्छु । हो यार ! मौका चुकाउनु हुदैन । यस्तो मौका फेरी आउला तर चाँडो नआउनु सक्छ । फेरी एक्लै डर पनि हुन्छ पहिलो पटक, पछि जे गरुला त्यो देखा जाएगा । अहिलेलाई वहाहरुसँग जान्छु । एक दुई तीन जान्छु । मेरो मन मस्तिष्कले जा भनिसक्यो । म जाने भएँ, म जान्छु । रमेश दाई...(केही च्यिाउछ) म जान्छु, तपाईसँग जान्छु । विश्वास्त हुन्छ ।
तयारी–
आज भन्दा चौध बर्ष अगाडी मेरो ब–आमाले कति दुःख कष्ट, दिनरात नभनी उकाली ओराली असिन पसिन भएर, कति दौडधुप गरेर नौ महिना पश्चात लाईसेन्स सहितको छोराको सुरक्षाको लागि भनेर थमाई दिनु भएको यो एकनाले बन्दुकको सदुपयोग त गर्नु प¥यो नी ! आमाले अझै भन्नु हुन्छ,– ‘नानी ! त्यो लाईसेन्स सहितको बन्दुक तेरो नाममा पास भएको दिन जीवनमा मैले पहिलो खुशी महसुस गरेको थे । तेरो बा त झन खुशीले ठाउँ छाडेर खुट्टा जमिनमै थिएन । गाउँभरी सुनाउदै हिड्नु हुन्थ्यो, मेरो सपना पुरा भयो छोराले लाईसेन्स सहितको बन्दुक पायो ।’
त्योबेलाको खुशी सम्झेर आमा अझै रुनुहुन्छ । बा–आमाले यतिको मरिहत्ते गरेर खुशी हुदै मलाई जिम्मा लगाउनु भएको चिज जान्ने बुझ्ने भईसके पछि पनि प्रयोग गर्न शुरु गरिन भने बा–आमाले के भुन्नु होला ? मानौः केही नभन्नु होला तर मेरा बा–आमाका खुशीको अर्थ नै रहेन नी ! यती पनि गरिन भने के वहाहरुको छोरा ? यो मेरो कर्तब्य पनि हो । नत्र नामर्द नै सावित होईन्छ । बेला सही छ । आँट केटा ! –शारिरिक र मानसिक रुपले नयारी हुन्छ ।
निश्कर्ष –
समयसँग चल्न जानिएन भने के को जिन्दगी ? के को मज्जा ? कहिले काँडा नै काँडा, कहिले फूलैफूल टेकेर हिड्नु पर्छ । कहिले अक्करे भीरको बाटो, कहिले समानन्तर सिधा बाटो । दुःख–सुख, मिलन–बिछोड, तल–माथि, यता–उता उत्तार चढाव आउनु नै जीवन सौन्दर्य हो । त्यसैले मेरो जीवन सौन्दर्यमा अलिकति पनि आँच आउन दिन्न । जे जे आईपर्छ भोग्दै जान्छु । यो भोगाईमा जीवनको रस हुन्छ । फेरी यी सव प्राकृतिक कुरा हुन । मलाई पनि रियाक्सन नगर्ने कुरा हुन्छ ? –दार्शनिक जस्तो दर्शन मनलाई सुनाएर निश्कर्ष निकाल्छ, –समयको माग हो मेरो माग होईन ।
भय–
सही समयमा सल्लाह त पाएकै हुँ । नयाँ ज्यान, नयाँ बन्दुक मज्जाले पड्कीने हो कि हैन अर्थात पड्किने हो कि हैन ! सपनामा त एकदुई पटक पड्काएकै हो तर त्यो त सपना थियो । यहा त विपनाको कुरा छ । पड्किएन भने फसाद । फेरी समयमा नै पड्काउन सकिएन भने झन आपत । त्यतिमात्र हो र ? सिकार उम्किन्छ, साथीहरुले भन्न थाल्छन्– ‘थुक्क नामर्द त्यति पनि नजानेको ? अव ई...खा !’ हात बनाएरै देखाउछन । ‘एक्सपेरियन्स भए पो दाईहरु पनि !’ के भन्नु, टेन्सन नै पो छ । तसर्थ विनोदको मनमा एक किसिमको भयले पिरोल्न छोडेको छैन ।
आवेग–
‘रमेश दाई ! कहिले पो जानु पर्ने सिकारमा ? म त यहा खपिनसक्नु भै सके त । के कुरा सुनाउनु भो सुनाउनु भो । न भोक लाग्छ न निन्द्रा ! होसहवास नै उडिसक्यो । यस्तो त कहिले भएको थिएन ।’
मेरो चालामाला देखेर बा–आमा पनि छक्क पर्नु हुन्छ,– ‘हैन आजभोली यल्लाई के भएको छ हँ ? पहिला यस्तो थिएन ।’
‘वहाहरु पनि चिन्तित भै सक्नु भो । दाई लु छिटो मिलाउनुहोस यो प्रोग्राम । नत्र म त पागल हुने सम्भावना पो देख्दैछु त । हर्ष, विस्मत, कौतुहलता, यौवन, उत्तेजना मिसिएर मेरो मन यति नमज्जाले भरिन्छ की वेलुनमा हावा धेरै भएर फूटे जस्तै हुन आँटिसके । मान्छे नै पड्किन आँटी सके ।’ –एक निमेश मै भनिसक्छ ।
सान्त्वना–
‘अस्ती त खुव फुर्ती लाउदै थिस त, म त्यस्तो भालु सिकार गर्ने मान्छेसँग जान्न भनेर नखरा गर्छ । जाने मन त रहेछ किन सन्किनु ? तै ठिकै छ जाने भएछस खुशी लाग्यो । तर, यसरी आतिएर कहा हुन्छ ? समय आउनु प¥यो । संयोग पर्नु प¥यो । त्यसै अतिएर हुन्छ ? हुन त मलाई पनि यस्तै भएको थियो जो अहिले तँलाई भएको छ, सन्ते दाईले सिकार खेल्नु जाँऊ भन्दा । सबैको उस्तै त रहेछ यौवन पत्तो पाएँ । सुन ! पारी गाउँमा मेला लाग्दैछ । परम्परा देखि नै लाग्दै आएको मेला हो । सालमा एक पल्ट लाग्छ । त्यहा जाने योजना हो । पशुपतिको दर्शन सिद्राको ब्यापार । कुरा बुझिनस् ? पोहोर साल क्या ! मज्जा भा को थ्यो । यसपाला पनि पोहोर भन्दा डबल रमाईलो गर्ने विचार छ । हेरौ के कसो हुने हो । औला भाँच्दै एक, दुई, तीन, चार, पाँच, छ, सात....ल सात दिन मात्र बाकी छ । मंगलबार, बुधवार, विहिवार, सुक्रवार, सनिवार, आईतवार, सोमवार...ल ल आउदो सोमवार । आईगो आईगो । नआत्ति घर जा ।’ –विनोदको आवेग रमेशले छेकथुन गर्ने प्रयास गर्छ ।
समस्या–
ब्याग्र प्रतिक्षा गरेको दिन त आयो । आउन त आयो तर पीर बोकेर आयो । हत्तेरीका बेकारमा आयो दिन । विनोद निधारमा हात राख्छ । नसोधी कतै नजाने भनिएको छ, उसलाई । जानु परे सबै नालीबेली सुनाएर मात्रै जानु पर्ने छुट थियो, त्यो पनि आफन्तकोमा मात्र । मुख्य कुरो पढाईलाई मध्य नजर राखेर उसलाई निगरानीमा राखेका थिए । छोरा बिग्रिन्छ कि भन्ने चिन्ता थियो बा–आमालाई । के गरु ? कसो गरु ? एकदम दोधार हुन्छ । कक्षा नौ मा नेपाली कितावमा पढेको उखान टुक्का ‘जहा ईच्छा त्यहा उपाय’ त्यो सम्झन्छ । साला जाउँ, भोली बा–आमाको गाली र धुलाई कति खाईन्छ भन्ने हिसाव नै छैन, नजाउँ सिकार खेल्ने रहर । बा–आमाको आँखा छलेर सुटुक्कै लुगाफाटो रमेशको कोठामा पु¥याउछ दिउसो नै । सिकार खेल्न जाने भने पछि जाने जाने । मनले जित्यो सम्भावित दुर्घटना, गाली पिटाई हा¥यो । लुगाफाटो रमेशको कोठामा आए पछि पनि उसलाई चैन छैन । गनगन गरिरहन्छ । टेन्सन नै हुने भो यो बैश पनि, कति पनि वसमा राख्न नसकिने रहेछ । म मा यत्रो हिम्मत आयो । बा–आमाले एकदिन त पिट्नु हुन्छ, गाली गर्नु हुन्छ । आखिर म वहाहरुकै सन्तान रगत माया गरिहाल्नु हुन्छ नी । एकदिन त टेन्सन । बाल मतलव । पल्लो घरमा हिडे जस्तो गरेर साँझ ६वजे भेट्ने जम्मा हुने सल्लाह बमोजिम निस्क्यो घरबाट, पीर यौवन उत्तेजना बोकेर ।
प्रस्थान–
रमेश, केशर, राम, भक्त, सन्ते, बले र विनोद बाटो लाग्छन ।
‘हौ रमेश दाई ! सुरक्षा त होलानी ?’ –केशर सुरक्षित पार्न खोज्छ सबैलाई ।
‘अरे यार, म तिमीहरु जस्तो कच्चा सिकारी हो र ? के के चाहिन्छ मलाई थाहा हुदैन ? मलाई सिकाउछ । नडराओ केटा हो, हिजो हेल्थपोष्टको ‘चाहिए जति लानुहोस’को बकास नै रित्याएको छु ।’
सबै गलल हाँसे, विनोद हाँस्न सकेन । कसरी हाँसोस ? बुझेकै छैन । नयाँ सिकारी न परो, अक्क न बक्क हुन्छ । त्यति गफ ठोक्दा ठोक्दै बाटो लागि सकेका हुन्छन ।
भक्त –‘(विनोदतिर ईङकित गर्दै) हौ केटा हो ! नयाँ सिकारी छ जान्दैन होला मोराले । पहिलो प्राथमिकता दिनु पर्छ । नयाँ पनि छ, नजान्ला, हतार गर्ला । चिथोर्लान फेरी ।’
‘किन नजान्नु सबैले गर्दै आएको तौर तरिकाहरु हुन प¥यो नी नत्र मज्जा नै आउदैन । सिक्नु पर्छ, हामीले पनि सिक्स्टी नाईन धेरै पछि जानेको हैन र केटा हो !’ –केशर थप्छ ।
‘हेर्दै खाईलाग्दो छ, जानिहाल्छ नि । के को पीर गर्छौ हौ केटा हो, हैन त विनोद ?’ –(जिस्काउदै) हो मा हो मिलाउछ राम ।
विनोद पनि यसपाला चाही हिम्मत नै गरेर बोल्छ,– ‘ट्राई गरिहेरौ न ।’
ठुलो हाँसो फैलिन्छ गलल ।
गन्तब्य–
नाथे डेढघण्टाको बाटो । हेला गर्दागर्दै पुगिहाल्छन एकघण्टा मै । जवानी जोसको हिडाईन परो ।
‘लौ है साथी हो कहा कहा के छ अवलोकन गरिराख्नु पर्छ । सजिलो गौडा हेरिराख्नु प¥यो नि उज्यालो हुदै । भरे फेरी समस्या पर्ला । हतार हुन्छ, त्यो बेला सिकार उम्किन्छ । अनि, थुक्क गर्नु पर्ला । एकफन्को मारिहालौ ।’ –रमेश साउती पारामा सम्झाउछ ।
सबैले विनोदलाई सम्झाउछन, –‘लौ केटा ! टाईम भो अव । नआतिनु । पहिला हाम्रो स्टाईल हेर्नु कसो कसो गर्नु पर्छ अनि बिस्तारै सिक्नु । आतिई चाहि नहाल नी । आवेगमा आउनु हुन्न । होसमा काम गर्नु पर्छ । सिकारले आक्रमण पनि गर्न सक्छ ।’
यति सम्झाएर केटाहरु लागे सिकारको खोजीमा । उनीहरु त परिसकेका सिकिसकेका, अप्ठ्यारो परेन । परो फसाद विनोदलाई । के गरु, कसो गरु, कता जाऊँ ? यता उता हे¥यो वाल्ला परेर । डर त्राससरी रुख झै उभिरहयो । शुरु कसरी गर्ने ? डर पनि लाग्छ जोस पनि लाग्छ । यसो गर्छु सोच्दासोच्दै उज्यालोको संकेत मिर्मिरे विहान देखा पर्न थाल्छ । रिसले म... साथीहरु ।
अधुरो–
घर फर्किन सबै भेला हुन्छन । खाजापानी खाएर घर फर्किन्छन । विनोद रिसले आगो भएर बोल्छ,– ‘दाईहरुको गफ पनि देखियो । कत्रो आश देखाएर ल्यायौ यतिका लागि !’
‘नरिसान केटा ! कहिले काही यसतै हुन्छ । हातालाग्यो सून्य ।’ –रमेश सम्झाउन खोज्छ, –‘वल्ल वल्ल आफूले त फेला पारियो, अरु त तँ जस्तै भए नी ।’
‘त्यही तपाईले मारेकोलाई अनुभवको लागि भए पनि निशाना लगाएर गोली ठोक्थे नी !’ –आक्रोस पोख्छ विनोद ।
‘त्यतिबेला यादै भएन, विर्षिहाले ।’ –बुझ पचाउन खोज्छ रमेश ।
यो सम्वाद सुनेर गलल हाँस्छन अरु साथीहरु ।
आधाबाटो भयो, ला...अब पो झसंग हुन्छ, विनोद । अव कुन मुख देखाएर घर जानु ? पहिलो पटक घर छोडेर हिडेको । बा–आमाले कति पीर गर्नु भयो होला ? आज धुलाई र गाली कति खाईने हो ? कति सिर्कुना भाँचिने हो ? थाहा नै छैन । न काम भयो, न जानियो । उता खाली, यता गाली । बरवाद नै हुने भो ।
साथीहरुको हुलबाट निक्लेर अलि पर जान्छ र बन्दुक कक गर्छ । हावालाई निशाना बनाएर जोडले छुची तान्छ अनि चिच्याउछ,– बा–आमा ! तपाईहरुको छोरा पनि त निपुण सिकारी हुनु प¥यो नि !
बोली सक्दा नसक्दै बन्दुक पड्किन्छ – गड्याम्म ।
तेह्रथुम – बसन्तपुर
हाल – मलेसिया
०१६३६७९१५४
